คำคม bleach

เล่ม 1
เพราะว่าไร้รูปร่าง พวกเราจึงได้เกรงกลัว
เล่ม 2
ที่มนุษย์สร้างความหวังขึ้นมา ก็เพราะว่ามองไม่เห็นความตายที่อยู่เบื้องหน้า
เล่ม 3
ถ้าหากฉันเป็นเม็ดฝนละก็ ฉันคงจะเหนี่ยวประสานหัวใจของใครบางคนไว้ได้
เหมือนดั่งที่เหนี่ยวประสานแผ่นดินกับผืนฟ้าที่ไม่มีมีวันมาประจบกันได้ตลอดกาล
เล่ม 4
พวกเราดึงดูดซึ่งกันและกัน เหมือนอย่างหยดน้ำ ดาวนพเคราะห์
พวกเราผลักกันเหมือนอย่างแม่เหล็ก เหมือนอย่างสีผิว
เล่ม 5
หากไม่กุมดาบก็ปกป้องเธอไม่ได้
หากกุมดาบแล้วก็คงกอดเธอไม่ได้
ล่ม 6
ใช่แล้ว พวกฉันน่ะไม่มีชะตากรรมหรอก
พวกที่ถูกดูดกลืนอยู่ในความโง่เขลา ความหวาดกลัว และก้าวเท้าพลาดนั่นแหละ ที่จะตกลงไปในกระแสวังวนที่เรียกกันว่า ชะตากรรม
เล่ม 7
พวกเราไม่ควรจะเสียน้ำตา เพราะนั่นคือความพ่ายแพ้ของร่างกายที่มีต่อจิตใจ
และเป็นเครื่องหมายพิสูจน์ว่า เราไม่สามารถรับมือกับใจตัวเองได้
เล่ม 8
ถ้าสนิมขึ้นจะไม่สามารถปักได้อีก
ถ้าจับพลาดก็จะฟันตัวเอง
ใช่แล้ว ความภูมิใจน่ะคล้ายกับคมมีด
เล่ม 9
อา พวกเราทุกคนฝันว่าบินอยู่บนท้องฟ้า ทั้งๆที่ลืมตาอยู่
เล่ม 10
แม้พวกเราจะยื่นมือออกไปปัดเป่าเมฆหมอก ทะลุผ่านท้องฟ้า คว้าจับดวงจันทรา และดวงดาวไว้ได้
ก็ยังไปไม่ถึงความเป็นจริง




11
จุดไฟแผดเผาคมเขี้ยว ที่ไม่อาจไขว่ขว้า เพื่อจะไม่ต้องมองเห็นดวงดาวนั้น เพื่อไม่ให้ ลำคอนี้ ต้องแตกเป็นเสี่ยงๆไป
12
ที่เราเห็นว่าดอกไม้ริมผานั้นงดงาม ก็เพราะขาของพวกเรา จะหยุดนิ่งอยูที่ริมผา ไม่สามารถกร้ำกราย ขึ้นไปยังท้องฟ้า อย่างไร้ความกลัวเกรง ดั่งเช่นบุปผานั้นได้
13
ในยามที่ทิ้งศักดิ์ศรีไปหนึ่ง พวกเราก็จะก้าวเข้าไปสู่ ความเป็นสัตว์ป่าก้าวหนึ่ง ในยามที่ยับยั่งชั่งใจไปหนึ่ง พวกเราก็จะถอยห่างออกมาจากความเป็นสัตว์ป่าก้าวหนึ่ง
14
เอี๊ยดอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด หอชำระโทษ แสงสว่างนั้น ชำแรกแทรกผ่านโลก หอกระดูกสันหลัง โอนเอนไปมา ที่ร่วงหล่นลงมานั้น เป็นพวกเรา หรือว่าเป็นท้องฟ้ากันแน่
15
ฉันก็แค่ซ้อมกล่าวอำลากับเธอเท่านั้น

เล่ม 16
แผงคอแห่งสุริยันที่โปรยปราย ลบเลือนรอยเท้าบนพื้นน้ำแข็งอยู่เรื่อยไป
อย่าได้หวั่นกลัวคำหลอกลวงใดๆ เพราะโลกเราไซร้ ยืนอยู่บนคำหลอกลวง
เล่ม 17
แดงฉานดุจโลหิต ขาวดุจกระดูก แดงฉานดุจความเดียวดาย ขาวดุจความเงียบงัน
แดงฉานดุจสัมผัสของสัตว์ร้าย ขาวดุจดวงใจแห่งเทพเจ้า
แดงฉานดุจความเกลียดที่หลอมละลาย ขาวดุจเสียงกรีดร้องอันเย็นเยียบ
แดงฉานดุจเงาที่กลืนกินรัตติกาล เปล่งประกายสุกขาว
แล้วจึงร่วงโรยเป็นสีแดงฉาน ดุจเสียงถอนใจที่ยิงทะลวงจันทรา
เล่ม 18
เงาของท่าน เย็บย่างก้าวของข้าอย่างเงียบงัน เหมือนดั่งเข็มพิษไร้ที่มา
แสงสว่างของท่าน บั่นทอนแหล่งกำเนิดชีวิตของข้าอย่างแช่มช้า เหมือนดั่งสายฟ้าฟาดผ่าหอเก็บน้ำ
เล่ม 19
ใช่แล้ว ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลกของข้าไปได้



เล่มที่ 20
ผู้เปรียบความรักว่าคือความงดงาม
คือผู้ไม่รู้จักความรัก
ผู้เปรียบความรักว่าคือความน่าเกลียด
คือผู้โอ้อวดตนว่ารู้จักความรัก

เอามาจากไอ้เกรฟป่าวเนี่ยเห็นมันบ้าอยู่

ก็นี่แหละครับ
คุณจิรชัย
เขามาบอร์ดนี้เพรามีจุดประสงค์บางอย่างที่บางท่านไม่ทราบครับ

ขอโทษครับผมไม่อยากจะเอาอะไรกับเว็บนี้และแอ็คมินหรอกครับ